Bir akşam vakti babamın elinden tutmuş eve dönüyorken, babam o zaman gerçekten çok cılız olan benim daha iyi beslenmem için, Selçuğumuzun; gelmiş, geçmiş en renkli ve sevilen insanlarından KASAP ÖMER lâkablı büyüğümüzden, koç hayası almış, eve gidiyorduk. Ben devamlı ve hınzırca “baba o elindekiler ne ?“ dedikçe O da bana “Meme oğlum“ deyip, beni susturmaya çalışıyordu. Ben de, aynı soruyu tekrarlıyordum. Canım babam artık bıkıp, sabrının sonuna gelince “taşak ulan, taşak !!“ yüksek sesle cevap verdi. Sonra arkasına bir baktı, Avniye Avdan isimli öğretmen arkadaşı hemen yanımızda. Çok utandı, meşhur sözümüz; yerin dibine girdi. Bir şey de yapamadı. Evimiz epeyi uzak olduğu için; söylene, söylene eve gittik, kızgınlığı geçti; pataklanmaktan kurtulduk.
Avniye Avdan hocamız, daha sonra İstanbul-Üsküdar’a, annesinin yanına yerleşti. Gayet güzel bir hanım olmasına rağmen, hiç evlenmedi. Vefatından sonra, Selçuk’a defnedilmek istedi ve bu isteği yerine getirildi, ilçemizdeki kabrine defnedildi. Ne mutlu, hepimizin ve herkesin sevgilisi ilçemize, insanları seven ve insanlara sevdiren halkımıza…
Gelelim, Arnavut asıllı Kasap Ömer amcamıza. Eskiler onun hikâyelerini severek ve hoşlanarak halâ anlatırlar. Şu anda bu hususta benim kaynağım olan Hacı Esat Saçkesen ağabeyim; en güzel şekilde beyan edebilir, rahmetli ağabeyim ve gerçekten dostum Doğan Hilal Çetinçelik de İstanbul’a geldiğinde misafirimiz olur, her vesileyle Arnavutlarla ilgili hoş fıkralar anlatırdı. Hacı Esat ağabeyimizin annesi Meleknaz hanım annemiz Arnavut, babası Selanik göçmeni idiler. Ömer amca, Esat abimiz çocukken, dükkâna her gelişinde, O’nu kızdırmak için “Senin anne Arnavut; iyiiii, baba çingâne“ dermiş, üzerinize afiyet bizim ağabeyde sert tabiatlı fakat saygıdan susar, kızgınlığını içine atarmış. Biraz daha büyüyüp, tabir caiz ise horozlanınca Ömer amcamıza; ileri geri bir şeyler söylemiş ve bittabi olarak babası Ali Efendiden paparayı, bir güzel yemiş. O zamanların arkadaşlığı, dostluğu böyle ….
Yine sevgi ve saygılarımla…..