“Şunun şurasında 3 ayım kaldı. Ondan sonra benim işim toprakla”
Domates, biber patlıcan; bahçemde hepsi taze taze.
Hem meşguliyet, hem bütçeye katkı.
Nasıl ama? Hele bir emekliliğim gelsin.”
Ne güzel bir hayaldi. Peki sonra ne oldu?
O güzelim hayalin yerini okey ıstakası aldı.
Çok üzücü. Selçuk’ta onlarca kahve var, hepsi dolu, hepsinde taş oyunu.
Emekli arkadaşlar oralarda zaman öldürüyorlar.
Oysa hep sizinde, tecrübeli, hala iş görür sağlıkta çok şükür. Ama niye? Kendilerine yapacak iş yaratamazlar mı?
Nasıl kayıp bir iş gücü. Emeklilik böyle mi sürüp gidecek?
Sadece örnek olsun diye söylüyorum.
Hemen yakınımızda, Çamlık’ta bir buharlı lokomotif müzesi var. Gazi’nin vagonu var.
Ne yazık zamanla çürüyüp gidecekler.
Oysa bir Batı ülkesinde olsa emekli bir kaç arkadaş biraraya gelir, haftada bir gün gidip bakımlarını yaparlar.
Biz de niye olmasın?
Artık valilik mi olur, Belediye mi olur, firmalarmı olur, bir sponsor bulunur, arkadaşlarımız hem faydalı bir iş yapar hem de harçlıkları çıkar.
Daha basitini söyleyeyim. Hem en çoğu dede olmuştur.
Okul önlerinde görüyorum, anneler çocuklarını bekliyor. Sen dedesin ya al sabah torununu okula sen götür, çıkışta da gitsen al.
Hem anneye vakit kazandırırsın hem de torununla dede olmanın tadını çıkarırsın.
Düşününce daha ne fikirle çıkar.
Taşlar orada beklese ne olur?